ΝΑ ΗΞΕΡΑ…

Τις στεναχώριες μου εσύ δε γνώρισες

ούτε τις πίκρες μου που είναι μόνο μαύρες,

πως είναι όλα ιδανικά εσύ θεώρησες

αφού τα μάτια μου ολόστεγνα σύ τάβρες.

Ένα χαμόγελο γλυκό μονάχα έβλεπες

που ήταν στα χείλη μελικό σα μελωμένο,

όμως κάτω απ΄τη μάσκα που καλόβλεπες

ήταν μονάχα θλιβερό και πληγωμένο.

Με γνώρισες να γέρνω  στην αγκάλη σου

σα πεταλούδα σε μεθυστικό λουλούδι,

την κόλλησα κι εγώ αυτή τη ζάλη σου

και λέμε μόνιμα το ίδιο το τραγούδι.

Όμως κρυφά ποτέ δε μ΄ακολούθησες

κάθε φορά που φεύγω από κοντά σου,

μονάχα με τη σκέψη εξακολούθησες

να είμαι μέσα στον ορίζοντά σου.

Ποιος νάξερε αν μια στιγμή βρισκόσουν

δίπλα μου και να μ΄έβλεπες που γέρνω,

το ξέρω πως μαζί μου θα λυγιόσουν

δύναμη και ψυχή κι εγώ να παίρνω.

Μα αν άκουγες  του πόνου το ξεχείλισμα

που την καρδιά μου έχει πια τρυπήσει

και της ψυχής μου το καταραμένο τρίκλισμα

στ΄αλήθεια θάλεγες πως μ΄έχεις αγαπήσει?