ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΤΟ  ΦΩΣ

Όλα τα νέφη τ΄ουρανού στη γη ξομολογήθηκαν

και είπαν πως δε θα σταθούν μπροστά σε κάθε φως,

όμως στο μαύρο υπέκυψαν και τελικά νικήθηκαν

κι έμεινε μόνο σκοτεινιά κι ένα ονειροφώς.

Χορεύουν ήχοι και νερά στα σκιερά περάσματα

της θάλασσας που έλουζε τα βράχια με αφρούς

μέρα και νύχτα και αυγή είν΄όλο ξελογιάσματα,

κύματα φεύγουν κι έρχονται λικνίζοντας χορούς.

Το ξάστερο συναίσθημα σ΄αστροφεγγιές πετάει

κ΄η μελωδία αντηχεί  στων φύλλων τις δροσιές,

εδώ ο ίσκιος μοναχός σιωπές θα χαιρετάει

και τ΄όνειρα θα οδηγούν σε άλλες φυλλωσιές.

Και στη δική μου την ψυχή, πηγή φωτός καμία

σε  ετούτα τα σκοτάδια περπατάω μ΄αστροφώς

και η ζωή σαν την ψυχή δεν φαίν΄εν τη σκοτία,

είδα φώτα, πολλά φώτα, μα δεν ήτανε το φως.!!