ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΟΥ ΔΕΙΛΙΝΟΥ

-Πέστο χρυσό μπουζούκι μου γιατί αναστενάζεις?

-Σκαμμένο είναι το μέσα μου, το ντέρτι μου βαρύ,

τα λόγια τούτα ειδικά που τώρα εσύ διαβάζεις

θέλω να ευαισθητοποιηθείς, ψυχή σου να χαρεί,

γι΄αυτή αναστενάζω.

Με λίγες  λέξεις μοναχά θα πω την ιστορία

πως άλλα ονειρεύτηκες κι άλλα μετά σε βρήκαν,

άλλα σε μάθαν να τραβάς σε τούτη την πορεία

όνειρα πούκανες μικρός και που αυτά δε βγήκαν,

αυτά δε θυσιάζω.

Γιατί ποτέ δε χάνεται, η ελπίδα δεν πεθαίνει,

την πίστη και επιμονή δεν τα τρυπά οξείδιο,

τα όνειρα που έκανες ο νους τα κομποδένει

και σα θα έρθ΄η ώρα τους θ΄ανθίσει το ριζίδιο,

μ΄αυτά σ΄εφοδιάζω.

Στην ανηφόρα της ζωής, στο σκαλοπάτι σου,

πάτα γερά, τρέξε μακριά, άσε  το καταφύγιο

κι αν το φεγγάρι δε φεγγά στο μονοπάτι σου

το κόκκινο του δειλινού με της αυγής είν΄ίδιο,

πάντα θα το φωνάζω.!!