ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝ

Ρυτίδωσε το πρόσωπο

και τα μαλλιά ασπρίσαν,

τα χρόνια που περάσανε

φύγαν και με νικήσαν

και με το αίμα της καρδιάς

γράφω και υπογράφω,

και μεσ΄ στο τούνελ μιας βραδιάς

το χρόνο απογράφω,

μα η αγαπημένη μου

ρυτίδα στη μορφή μου

είναι από  τα δάκρυα

που σβήνουν την ψυχή μου,

σβήσαν κι οι προσδοκίες μου

τις πήραν τα αγέρια,

όπως πέφτουν και σβήνουνε

τα λαμπερά αστέρια.!!!

ΚΑΤΙ ΒΡΑΔΙΑ

Είναι κάτι κάτι βράδια …………

σαν αυτά που βλέπω να γίνονται θέματα

τόσο σε ποιήματα όσο και σε στιχάκια

μα εγώ θέλω ξεκάθαρα ξεμπερδέματα

χωρίς να ξύνω στεναχώριες ή νυχάκια.

Είναι κι εκείνα τα βράδια …………

που τι υπομονές τσακίζουν απαλά

και τσιτώνουν τις αισθήσεις σαν το γκάζι,

που τη μέρα μου το παίζουν λίγο ντροπαλά

μα τη νύχτα μ΄εκφοβίζουν σαν τον καμικάζι.

Αυτά ακριβώς τα βράδια …………

που θέλω να φωνάξω το όνομά σου δυνατά

σε πείσμα της τάξης που επιβάλω στη ζωή

θέλω τα πράγματα να είναι υπερβατά,

απ΄το κατεστημένο νάχουν αντίθετη ροή.

Λέω γι΄αυτά τα βράδια …………..

που θέλω να ρισκάρω τα όχι και τα ναι σου

καταϊδρωμένος, με την καρδιά στο στόμα

να σου λέει απαλά: «καρδιά μου περιδέσου,

δεν μας έμεινε πια άλλος χρόνος ακόμα».

………..είναι κάτι κάτι βράδια ………….

που κρατάω ασφυκτικά τη φωτιά μου στα χέρια

για να μπορώ να σε βλέπω και να σου μιλάω

και να κάνω τις δικές σου νύχτες, μεσημέρια,

να σ΄ ακούω, να σε μυρίζω και να μη ξεκολλάω.!!

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝ΄ Η ΖΩΗ

Ένα ταξείδ΄ είν΄ η ζωή,

ταξίδι μέσ΄ στο χρόνο,

με γεύσεις και ακούσματα

και μυρωδιές το στρώνω,

μα και πολλά εμπόδια,

με κύκλωπες παλεύω

και κολυμπώ σα ναυαγός,

ξεκούραση γυρεύω.

Λύγισα, κάτω έπεσα

κι όμως ξανασηκώθηκα

κι αυτό γιατ΄είχε η καρδιά

σωστά περιεχόμενα.

Με δύναμη κι επιμονή,

με θάρρος και κουράγιο,

τις δυσκολίες ξεπερνώ

μέχρι να βρω απάγειο,

κι όταν τα συναισθήματα

δε βρίσκουν υλοποίηση,

βάλσαμο και καταφυγή

και λύση δίνει η ποίηση,

κι εγώ μετά την καταχνιά

τον ήλιο καμαρώνω

κι έχω μετά τη σκοτεινιά

ταξίδι μεσ΄στο χρόνο.!!

ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΑΘΗΘΕΙΑ

Όσο πιο ψηλά πετάξω

κι όσο πιο μακριά βρεθώ απ΄τη μίζερη ζωή,

βάρος μόνο θα βαστάξω

της καρδιάς μου τη σιωπή.

Κι όταν βρεθώ πιο μακριά

απ΄το ξεθώριασμα και τη φθορά των χρόνων,

θάν΄τ΄αγκάθια πιο λαφριά,

σαν αυτά που δεν πληγώνουν.

Γιατί αυτά ποτίζονται

απ΄ των νεκρών τα δάκρυα, μακριά από παραμύθια,

κι όταν αυτά στολίζονται

είν΄ παμέμορφ΄ η αλήθεια.!!

ΙΣΩΣ

Περπατώ και κουβαλώ το δικό μου το σταυρό,

πρέπει να σε λησμονήσω,

άλλαξες τον αριθμό μα τον νέο αν τον βρω,

θέλω να τηλεφωνήσω.

Αν και μου απαγόρεψες αυτό για να το κάνω

συνέχεια σε σκέφτομαι και μουσική θα στείλω,

αυτή π΄ ακούω μοναχός τον πόνο να γλυκάνω,

να δεις πόση ΄χει δύναμη στον άνεμο το φύλλο.

Θέλω να είμαι δίπλα σου να σου κρατώ το χέρι

και να σε πάρω αγκαλιά λίγο να σε μυρίσω

μα αν σήμερα είμαι μακριά, αύριο ποιος το ξέρει?

ίσως τον βρω τον αριθμό, ίσως και σε φιλήσω.!!

ΣΑΝ

Μεσ ΄ στο μυαλό μου πάντα εσύ

νύχτα και μέρα το ψηλαφίζεις,

σε μια αμμουδιά, σ΄ ένα νησί

τη σκέψη μου εσύ ζωγραφίζεις.

Σαν δύο σώματα με μια ψυχή

που περπατάνε σε μονοπάτια

μα τα ενώνει διάφανη κλωστή

και ψάχνουν Ιθάκη με ίδια μάτια.

Σαν δύο δίδυμα μικρά παιδιά

που δεν γεννήθηκαν αυτά μαζί,

μοιάζουν με δέντρου μικρά κλαδιά

που θέλουν η αγάπη μαζί να ζει.!!

ΜΙΑ ΣΚΙΑ

Τ΄ αστέρια είχα μάρτυρες

την ώρα που ΄χε πέσει στην ακρογιαλιά

και χώθηκε μέσα βαθιά

στης λυσσασμένης  θάλασσας την αγκαλιά.

Κ΄ αυτή μαύρη κ΄ αμείλικτη,

απρόσιτη και με τα κύματα θεριά

κατάπιε ακόμα και σκιές

ξέχνα το  σήμερα, καμία μαρτυριά.

Μη ζητάς και μη θυμάσαι,

ήτανε μια στιγμή σκιάς μέσα στο φως,

μόνο τώρα συλλογάσαι

μόνη αλλά θάχεις ήλιου λάμψη σαφώς.!!